Het is in deze kolommen al even geen geheim meer dat er de jongste tijd in Noorwegen bijzonder veel interessante muziekmakers aan de slag zijn en dit duo lijkt zich netjes aan dat pakket toe te voegen. Ronni Le Tekrø is in Noorwegen al een tijdje behoorlijk bekend als gitarist bij hardrockband TNT en vanwege zijn werk met grote namen als Terje Rypdal en Jorn Lande, maar heeft ook verschillende soloalbums achter de rug die meer aandacht verdienden. Ledfoot aka Tim Scott McConnell, afkomstig uit Florida, woont al dertig jaar in Noorwegen en was eerder bekend met de band Havalinas. Die band konden we hier ooit nog zien in een aantal voorprogramma’s (Dylan, Chris Isaak, Crowded House) maar het is toch vooral doordat Bruce Springsteen twee keer "High Hopes" coverde, de openingssong uit de titelloze plaat van die band, dat de naam van The Havalinas gevestigd werd en dat Tim Scott McConnell echt een plaats kreeg in de hoofden van de kleinelettertjeslezers, die dus vandaag niet echt meer opkijken, als ze die naam nu zien opduiken. De twee leerden elkaar een dikke tien jaar geleden kennen, toen Ledfoot bij Ronni’s superdeluxe opnamestudio kwam aankloppen voor zijn "Damned"-plaat. Er was onmiddellijk een muzikale klik tussen de twee muzikanten en die leidde ertoe dat "Damned" als dubbelplaat uit de studio kwam: een solo- en een band-versie. Dat leidde dan weer tot veelvuldig samen optreden, zowel live als in de studio, waar ze geregeld samen gastenrollen opnamen voor andermans werk. Vanaf 2018 kwamen daar plannen bij om als duo een plaat te nemen, maar die gingen de koelkast in, nadat Ledfoot’s "White Crow"-CD heel succesvol werd en hij er zelfs een Spellemann Award voor toegekend kreeg in de bluescategorie.

Drie jaar geleden namen ze hun eerste album samen op, "A Death Divine". Het was verrassend laid back, ingetogen en ook vrij anoniem, gekenmerkt door het typische geluid van Ledfoot. Deze week verschijnt de opvolger "Limited Edition Lava Lamp". Het nieuwe album heeft een heel andere vibe dan hun respectievelijke soloschijven en "A Death Divine". Sommige nummers op het album kunnen door gaan als popsongs, zoals "Sailor" en vooral "How Hard It Is", met zachte zang van Ledfoot en elegant, laid-back gitaarspel van Tekrø. "Crying" heeft country-elementen, met de prachtige steelgitaar van producer HP Gundersen in de hoofdrol. Je zou denken dat powergitarist Tekrø meer uit de kast zou komen, maar in plaats daarvan houdt hij zich in. Paradoxaal genoeg klinkt hij vaak meer als Ledfoot solo. Er is misschien meer punch wanneer hij de twaalfsnarige gitaar gebruikt als een 'muzikale verstekeling' dan met de bende achter "Limited Edition Lava Lamp": Anders Odden (bas), Trond Augland (drums), Markus O. Klyve (keyboards) en HP Gundersen (steelgitaar/keyboards). Maar Tekrø is natuurlijk op heel verschillende manieren aanwezig, zachtjes in de aanstekelijke opening "Little Rosie", luidruchtig in het rockende en atypische "The Ego in The Coffin" en niet in de laatste plaats het experimentele, prog-geïnspireerde titelnummer "Limited Edition Lava Lamp" en meer poëtisch in het eerder genoemde "Sailor" en het slotnummer "This Hurtful Game".

Producer Gundersen moet een doel voor ogen hebben gehad. Waarom een nieuw Tekrø-album maken of een nieuw Ledfoot-album als je een soort gemeenschappelijke identiteit kunt vinden? Het geluid past bij de stem van Ledfoot, die soms klinkt als een mix van Lou Reed en Iggy Pop. Tegelijkertijd lijkt het alsof zijn vaak roekeloze stem hier wat milder is geworden. De songs zijn geschreven door Ledfoot of door hem en Tekrø samen, terwijl de enige cover song "Sister" is, het laat een wat andere Ledfoot horen, meer in de jazz-richting. "You want it done you know it all comes down to you", zingt Ledfoot in zijn eigen "Never Use Your Eyes". Hij heeft zo gelijk, en het zorgt voor geweldige teksten en muziek ook. Negen tracks die af en toe de Americana aanraken, maar je dwingen ingespannen te luisteren. Soms is het rustig waarbij het gevoel je bekruipt dat er een levensverhaal verteld wordt. Dan weer fantastisch gitaarwerk, maar altijd is het simpel gehouden en ligt de nadruk op de stem en de gitaren. Songs die op dit nieuwe album duidelijk richting pop wijzen, dan weer sporen van blues of Americana vertonen en die dan ook meteen geschikt zijn voor een doordeweeks radioprogramma, maar ook de nachtelijke uren gemakkelijk kunnen veraangenamen en vooral zodanig intrigerend klinken.